Lieve mensen,
Wat fijn dit met jou te kunnen delen in de warme avondzon. L'été indien speelt in mijn hoofd... Het is trouwens echt zover. Gisteren werden de documenten voor de koop van ons nieuwe zeemansnest getekend. We verhuizen dus officieel begin 2019 naar het Bali aan de Noordzee. Dat vierden we met veganistische hamburgers en een kamillethee. Als je ons kent, dan weet je dat wij daar extatisch blij van worden.
Het valt me op dat de mensen rondom ons erg bezorgd zijn om ons. Die bezorgdheid streelt mijn ego, natuurlijk. Maar soms lijkt het alsof we naar een ander land verhuizen (ga je de mensen daar verstaan?) of naar Antarctica (die snijdende wind jong, da's iets zenne!) of naar de andere kant van de wereld (maar jullie kennen daar toch niemand?). Het mag enkel moeilijk zijn. Alsof ze ons willen behoeden voor... ja, voor wat eigenlijk? Het is dat nieuwe, die verwondering, die de keuze nog helderder maakt.
Het voelt als pre-pensioen, als het niet te moeten wachten tot onze tred minder stevig is, de gezondheid af en toe niet meezit en onze rug het zeulen met dozen niet meer aankan. De hele wereld wil steeds harder gaan, mensen willen meer. Ik mag voor Stijn meespreken (in ruil voor een burger is het oké, zegt ie): wij willen net minder. Minder volle kamers, minder kamers, minder spullen. Meer van de essentie, dat ook. Dat ontspullen, dat wordt nog wat. In een vorig leven was ik klaar voor een plekje in dat programma met Extreme Hoarders. Later daarover ongetwijfeld meer.
Ontsnappen van de mensheid is niet bepaald mijn doel, onmogelijk trouwens op deze drukke bol, maar als ik kan kiezen dan staat ruimte toch bovenaan het lijstje. En hoe warm, koud, snijdend, vol of leeg - dat zal er zéker zijn.
Dus lieve mensen, dankjewel voor alle bezorgdheden, het willen behoeden voor Het Grote Kwaad. Maar het komt goed. Dat hopen we, denken we, voelen we. In Oostende zouden ze zeggen: ie goa scheetn loatn wi. Feel free om dat eens op te zoeken.
xo
eva.
