Wij zijn enorme fan van Brené Brown. Op Netflix vind je haar documentaire Call to courage waarin ze zegt: “Growth never comes from comfort.” En dat is zo.
Toch zijn moeilijke tijden nooit leuk. Hoewel het momenten van transformatie zijn en de dingen achteraf allemaal nogal meevallen, is het in het moment zelf gewoon heel erg. Op zo’n momenten gaat Eva dieper dan diep. Dan wil ze soms niet meer leven, is het voor haar genoeg geweest en denkt ze:
Eva: “Het moet niet meer. Ik heb een heel fijn leven gehad. Daaag!”
Bij Stijn is dat anders. Het gevoel dat het genoeg geweest is, heeft hij niet vaak. In het verleden heeft hij dat wel verschillende keren meegemaakt, maar nu zit hij vooral veel vast. Vast in zichzelf. Vast in zijn eigen gedachten.
Als hij in een put zit, lijkt het alsof hij in de diepste put ter wereld zit. Maar hij beseft wel dat dat niet het diepste is dat hij kan gaan. Je hebt in een dal te zitten om naar een top te gaan.
Pas door in het dal gezeten te hebben, besef je hoe mooi het op de top is. Dan willen wij nogal graag op die top blijven wonen, daar een huisje bouwen met een zwembad en genieten. Tegelijkertijd hebben we, als de top gewoon de top is, het daar ook wel gezien na 3 weken. Dan willen we verder klimmen, naar een hogere top. Maar daarvoor hebben we eerst weer even te dalen.
Het heeft bij Stijn lang geduurd voor hij zich dat eigen kon maken. Dat hij kon beseffen:
Stijn: “Het gaat niet goed, maar ik geef dat efkes tijd. Hoe meer ik het toelaat, hoe sneller het soms voorbij is.”
Eva doet graag alsof er niets aan de hand is. Terwijl dat haar eigenlijk nog dieper duwt. Ze verwoordt het als:
Eva: “Ik wil dan gewoon een be