Daar kan ik kort in zijn: hell. no.
Hoe enthousiast en blij als een kind we ook kunnen zijn met de kleinste zonnestraal, zo hard kunnen we ook onder de indruk zijn als dingen niet helemaal lopen zoals we willen.
Oké, ik spreek even voor mezelf. Hoewel ik het niet graag toegeef, bezorgt dit plan me zotte stressaanvallen. Een positieve, veerkrachtige mindset is één ding, maar soms gaat de rollercoaster gewoon wel héél snel. In 11 dagen kocht ik een huis, verkocht ik het mijne en tussen dag 1 en 11 was ik 8 dagen in Italië om te werken. Ik weet niet hoe zulke dingen gebeuren, maar ik zie het als een stroom die me meeneemt. Wat ik nu hoor te doen is ademen en vooral niet kopje onder gaan (en tijdig antwoorden op de mails van de notaris, maar die zijn zo ingewikkeld). Jongleren met getallen, denken aan hoeveel rommel ik weg heb te gooien, hoeveel bezoekjes ik aan die vrolijke mannen in oranje pakken in het containerpark zal brengen, hoeveel kleren ik heb in te pakken, gaat de hond blij zijn in het nieuwe huis, ga ik blij zijn in het nieuwe huis? En Stijn? Gaan we eenzaam zijn daar aan the other side? Dat West-Vlaams, gaat ons dat lukken? Of gaan we gewoon verweren in de striemende wind en het opwaaiende zand?
Ik probeer de controle los te laten, het water me te laten meevoeren en zelf in controle te zijn. Mijn armen en benen binnen het bootje te houden, brokjes mee te nemen voor Olly en een boterham voor Stijn, want die heeft altijd honger. So far so good. Al varend neurie ik in stilte hello from the other side, I must have called a thousand times.
xo.
eva
