Be careful what you wish for. Gevleugelde woorden die mijn coach en mentor regelmatig uitspreekt. Ze heeft gelijk. Ik wil altijd veel. En nu heb ik veel. Ik heb alles wat ik wilde, maar ervaar elke dag weer opnieuw dat mijn tere lichaam nog steeds niet klaar is voor al die zaken. Een succesvol derde boek, check. Elke dag uitgeput om 21u in bed, check. Een huis aan zee, check. Luisteren naar cijfers en rentes in muffe bankkantoren, check. And so on and so on. De bluts met de buil, dat zei die coach ook. En ik maar zagen.
Zaterdag liet ik Stijn mijn telefoon verstoppen. Voor 20 uur weg ermee. Minder prikkels, afleiding, input, inspiratie, stressors, stralen. Weg met alle slechte dingen die dat onding met zich meebrengt. De dag startte om ikweetniethoelaat. Nog zoiets, zonder telefoon heb je geen flauw benul van tijd (Stijn zegt altijd dat dat niet bestaat - ik vond dat altijd quatsch, tot vandaag). De dag leek dubbel zo lang. Uitslapen, uitgebreid ontbijten met pannenkoeken, een boek lezen in bad, een lunch met dubbel belegde boterhammen (WEEKEND!!!), een middagdut, een fietstocht naar de stad, interieurshoppen, een wandeling met de hond, spaghetti eten, ... en dan was de dag NOG niet om. Officieel de langste zaterdag van mijn leven. Om 19u11 hadden we nog energie om een film te kijken. Revolutionary Road met Kate en Leonardo - achternaam overbodig. Hij begon stom, met ruzie, daar krijgen wij gevoelige zielen altijd stress van. Alsof we zelf deel uitmaken van de discussie. Het eindigde ook stom. Maar tussenin herkenden we onszelf. Een koppel dat het dagelijkse leven achter zich wil laten, de sleur dumpt en de kinderen meeneemt om in Parijs te gaan wonen. Spoiler: daar komen ze uiteindelijk nooit aan. De beslissing, het enthousiast delen met vrienden en familie die er niets van begrijpen, collega's inlichten die er op hun beurt ook niets van begrijpen. De blijheid, de lichtheid, de nieuwe wind, het durven zichzelf uiten en tonen en toelaten. De ongecensureerde vreugde. Ik werd er week van en Stijn ook (hij had bijna De Traan en dat wil al wat zeggen.) Het was bijzonder dat gevoel van herkenning te mogen ervaren. Ons enthousiasme kreeg er nog een schepje bij. En als je weet dat ik ook een nummer 7 ben. Dan was het goed dat ik even niet op Instagram kon.
Dat gezegd zijnde is het dus ook veel. En ga ik wekelijks De Dag Zonder Telefoon invoeren. Die lekker lang en luchtig is. Waar joggingbroeken even leuk zijn als uw huisdier en Leonardo en Kate ruzie maken. Maar wij niet.
xo
eva
