Is er echt geen weg terug, zoals Eva schrijft? Of toch wel? Want na een keuze is er telkens de kans op een nieuwe keuze die je kan maken weetjewel?!
Maar dat de nieuw gemaakte keuze - WE VERHUIZEN NAAR ZEE - zich meer en meer begint uit te rollen, en zodoende het idee zichtbaar begint te worden in onze realiteit: heaven yeah! Al is die af en toe wel bewolkt...
Een huis, een thuis. Aan zee, begot.
De laatste jaren leefde ik in een grote vrijheid. Ik had dan wel mijn eigen woning, maar die verhuurde ik. Op die manier kon ik zelf andere plekjes huren, maar dan wel afgestemd op de locatie en de grootte die ik nodig achtte in dat moment. Het was iets waar mijn mannelijke stuk erg naar snakte in dat moment: vrijheid. Maanden housesitten op de woning van een vriend, samenwonen met twee roomies, een piepklein rijhuisje huren in het centrum van de wereld (Mechelen, that is), maanden reizen naar plekken ver weg van dat centrum van de wereld, ... Hoe meer vrijheid, hoe beter. Om dan als laatste halte weer terug te zijn waar het allemaal begon: in mijn eigen woning in Mechelen. Het lijkt wel het scenario van Paulo Coelho's prachtige boek "The Alchemist". Met een groot inzicht als plot van mijn verhaal: in al die vrijheid, mis ik een thuis. Een thuis die bij mij past. Een plek op maat, op een locatie die aansluit bij mijn bestaand leven. En dat is niet meer mijn huidige mansion.
Kort door de bocht kan je stellen dat mannen in essentie steeds streven naar de ultieme vrijheid. Wat dat dan ook betekenen mag. 't Is althans iets wat mij intrigeert: bestaat vrijheid net door grenzen? Kan je net door die "grenzen" meer vrijheid ervaren? Of is het alle remmen los waar we die vrijheid in vinden?
Misschien dat er mannen zijn die mij begrijpen en het kunnen beamen: er is een stukje angst dat naar boven komt wanneer je een stuk van je vrijheid opgeeft, hoe banaal het ook kan zijn. Bij het lezen van een vorige blogpost titel door Eva "geen. weg. terug." kan een mannenhart wel eens een slag overslaan. Gelukkig het mijne niet meer, ik (h)erken wat er gebeurt en voel net dat ik echt een thuis wil, een liefdevol nest. Een vaste plek. Eentje van waaruit ik vrijheid kan gaan opzoeken en rust ervaren mag. Een creative hub. Een basis. Het is net die basis die minder aanwezig geweest is de laatste jaren (die basis was destijds ook minder aan de orde - dus prima voor toen!)
O-ja, even wat meer over Stijn? Het is je misschien al opgevallen. Ik ben geen man 1.0 - een man die enkel voor broodwinning zorgt, no matter what. Maar ook geen man 2.0 - eentje die mee het huishouden doet en zijn eigen doel niet meer weet. Geen idee of er al een label geplakt is op mijn zijn/op hoe ik in het leven sta. Ik heb zo'n vermoeden dat ik op versie 293.0 van mijn eigen bestaan zit - persoonlijke ontwikkeling vind ik razend interessant. Het houdt in dat ik continu probeer te achterhalen wat ik wil (doel), ik kan (steeds vaker) delen wat ik ervaar in mijn gevoelswereld en jazeker: ik ben een spiritueel wezen. Engelen, de maan, zielen, energie, you name it - ik luister met interesse. Last but not least ben ik ook een doorwinterd techneut. Ik hou van technologie, het vereenvoudigen van het leven met behulp van die slimme uitvindingen. Ook al draag ik geen geitenwollen sokken; stel je toch maar even dat beeld voor, maar dan met een nieuwe iPhone en luisterend naar Spotify via wireless earbuds. (Voor Eva: draadloze oortjes, schat.)
Is dat soft? Stereotype? Macho? Metro? ... Eva oppert Spirituele Zoekmachine.
Iemand anders suggesties?
Shaka!
Stijn.
